Een vriendin en collega zocht een baan voor naast haar eigen bedrijf. Er kwam een interessante vacature langs, ze werd uitgenodigd, het klikte en ze wilden haar graag in dienst nemen…en toen kwam bij haar de twijfel.
Ze mag in die baan doen waar haar hart ligt en waar ze goed in is, de doelgroep past bij haar en de visie van de werkgever en haar visie matchen, maar… ‘ik wil door mogen pakken als het nodig is, ik wil kunnen innoveren in hoe we ondersteuning bieden aan de doelgroep en ik wil niet overal drie jaar op wachten…’
‘Dat snap ik’ was mijn antwoord. Het was de ochtend van haar tweede gesprek en ze zat vast in een ‘het is een geweldige baan en zou geweldig te combineren zijn met mijn eigen bedrijf’ en ‘help, zet ik me niet vast in een functie waarin ik net niet mag wat ik eigenlijk wil doen en nodig vind’.
‘Wat als je dat zou gaan bespreken vanmiddag?’
‘Dan gooi ik misschien wel een deur dicht en heb ik straks enorme spijt’
‘Misschien gaat er wel een andere deur open…’
En zo geschiede. De werkgever ziet haar kwaliteiten en haar wensen. Herkent deze als waardevol voor hun organisatie en had het lef toe te zeggen dat ze daar ruimte voor zouden maken.
Wat was ik trots dat zij het lef had om dit gesprek aan te gaan vanuit haar eigen wensen & met oor voor de behoeften van de ander. En heel blij dat we dit bespraken voordat ze naar haar gesprek ging en ik durfde te vertrouwen in mijn eigen motto.
