Het staat me nog helder voor de geest. Ik wilde laten zien wat ik kon, dat ik kundig genoeg was, slim genoeg, snel genoeg, dat ze er geen spijt van gingen krijgen dat ze me aangenomen hadden, dat ik het geld dat ik verdiende waard was,... Ik vond het ingewikkeld die stap naar 'echt werk' vanuit 'vakken volgen en aan de slag in een werkgroep'. Een echte baan, met echte grote-mensen-collega's, in de echte wereld. Maar ik maakte me ook druk over 'of ik wel 5 minuten bij de koffieautomaat mocht staan praten met een collega', 'hoeveel je hoorde te delen over je privéleven met collega's of je leidinggevende' of ik 'wel genoeg gedaan kreeg in een dag' of 'dit het nou was' en ik niet moest zorgen voor die flitsende carrière.
Wanneer 'mag' je reageren op een vacature?
Een ander onderwerp van twijfel en onzekerheid was solliciteren. Wanneer 'mag' je reageren op een vacature? Als je alles kunt en hebt wat ze vragen? Als het je leuk lijkt om te doen en je makkelijk nieuwe dingen leert? Of dit twijfelstuk: 'Hoe zorg ik ervoor dat ik mezelf niet een ongeluk solliciteer op functies waarvoor ik geen kans maak?'
Ik twijfelde me een ongeluk en inmiddels weet ik dat dat vrij normaal is. Je leert namelijk nergens hoe je dat doet, werken en solliciteren. Wat de 'regels' zijn, 'wat je geacht wordt te weten'. Met een beetje mazzel ken je iemand die je daarbij kan helpen en anders modder je je er doorheen, net als ik. Tegenwoordig is er de alwetende wijsheid van het internet. Dat kan helpend zijn én is niet per se een goede vervanging voor een gesprek met een echt persoon.
Mijn simpelste tip: praat en vraag!
'wat verwachten jullie van mij op een werkdag?'
'ik zie dat jullie om ... vragen in de vacature. Hoe hard is deze eis?'
'jouw werk lijkt me heel erg leuk en ik overweeg me in die richting te oriënteren. Wil je een keer met me koffiedrinken?'
'hoe vind je dat ik .... heb aangepakt?'
'ik merk dat ik meer wil weten van .... Is er een collega die me daar meer over zou kunnen vertellen?'
'ik vind jullie vacature en organisatie heel erg leuk. Welke stappen kan ik nemen om bij jullie te kunnen werken?'
Belangrijk hierin is om te laten zien dat je geïnteresseerd bent, zelf initiatief en verantwoordelijkheid neemt en start vanuit een gevoel van 'ik mag deze vraag stellen'. Die laatste voeg ik toe, omdat de valkuil is om dit soort vragen te stellen vanuit een gevoel van onzekerheid, je klein maken, de ander de regie geven. Staan voor je eigen keuzes, je eigen weten en niet weten, het contact opzoeken. Het zijn competenties die enorm gewaardeerd worden door werkgevers en collega's. Ze zoeken namelijk iemand om mee te werken, niet om voor te zorgen!
Volgende tip: geef jezelf leertijd!
Al die mensen met wie je werkt, kijk maar eens om je heen, die zitten daar ook niets sinds gisteren. Ook zij hebben met vallen en opstaan geleerd waar ze goed in zijn, wat ze leuk vinden, hoe ze met hun leidinggevende moeten praten, hoe zij het lekkerst werken, welke baan er echt bij hen past,.. En sommigen weten dat nog steeds niet en ook dat is oké! Dat is namelijk geen kennis die in een boekje staat of spontaan op je bureau ligt op een ochtend. Daar werk je aan (of niet natuurlijk!) en dan worden dat soort vragen makkelijker te beantwoorden. Deze tip gaat over het gesprek met jezelf en jezelf de tijd geven om stil te staan bij wat voor jou werkt.
Als je daar een basis in hebt gelegd ga je weer praten en vragen! Als je het op dit onderwerp andersom doet, krijg je wat ik verzamelde als starter 'een berg ideeën en adviezen van mensen die voor een deel gaan over die andere mensen'. Dat kan helpend zijn, maar alleen als je weet welk stukje over jou gaat en welk stukje over de ander!
Laatste tip: iedere carrière bestaat uit stapjes en elke stap is nodig!
Toen ik eenmaal een tijdje werkte kreeg ik de zenuwen. Bij de volgende stap op de arbeidsmarkt moest ik toch wel echt 'de goede stap' maken, want anders werd het nooit wat. Succes voor complete verlamming en paniek gegarandeerd! Ik bevroor en ging koortsachtig nadenken over 'wat ik nou echt wilde' zodat ik een kant op zou gaan 'die echt bij me paste'.
Met de kennis van nu en vele verhalen van anderen in mijn hoofd, kan ik zeggen: dit bestaat niet echt! Die paniek is heel echt, maar die 'enige juiste stap' is voor de meesten van ons een illusie. Uiteindelijk is het voor de meesten van ons veel belangrijker om te ontdekken wat ons goed afgaat, dat we werken op een plek met mensen waar we ons goed bij voelen, er de juiste mate van samenwerking en cohesie is die voor ons van belang is. En hoe leer je dat? Juist, door te doen, te proberen, conclusies te trekken, naar jezelf te kijken, met jezelf en de ander in gesprek te blijven.
Dus praat, vraag, leer en probeer!
Hoe werkt dat?...
Deze blogpost is er een in een reeks blogs over dingen die je al doende leert, maar waarvan het fijn is als je er vast wat over weet. Gewoon omdat dat helpt. #zelfmaarnietalleen