Heerlijk om in de laatste sessies van een traject te praten over hoe het gaat. Allerlei facetten van het leven van mijn klant komen langs waarin ze vertelt hoe ze omgegaan is met lastige situaties, vragen waar ze onzeker van werd, momenten waarin ze merkte dat ze het spannend vond en toch bij zichzelf kon blijven. Samen reflecteren we op wat ik haar hoor doen, hoe ik haar hoor vertellen, wat er veranderd is, hoe ze het eerder zou hebben aangepakt. En ook over de valkuilen en de oude patronen die soms lonken en soms wagenwijd voor je voeten liggen en je er dan toch met twee voeten tegelijk inspringt. Om vervolgens te bemerken dat dat oude vertrouwde een stuk minder fijn en vertrouwd aanvoelt dan je je herinnerde. Ontzettend herkenbaar.
Samen lopen we door het herfstige bos en staan we ook stil bij hier en nu. Want dat er dingen anders en beter gaan dan eerder, betekent niet dat je opeens altijd en overal fluitend doorheen huppelt. Altijd weer zijn er dingen die spannend of lastig zijn, maar de ruimte om dat te verdragen is gegroeid. Er is ruimte gekomen om even uit te zoomen, te vertragen, iemand te vragen mee te kijken of te durven vragen iets wat uitgebreider uit te leggen. En ja, die oude overtuigingen komen dan af en toe wel weer even om de hoek. Net als het pad dat voor ons bedolven is onder de bladeren, lijkt het soms even net alsof het weer weg is, dat nieuwe pad. En toch lag het er al voordat we begonnen. Her en der bedolven onder negatieve ervaringen, overtuigingen, angst en aannames die we aan de kant hebben gekregen. Ik leer niemand nieuw natuurlijk gedrag te vinden. We halen wat in de weg ligt aan de kant en dan komt de krachtige persoon die er al was weer tevoorschijn. Dat geeft lucht en ruimte om te bewegen.
Waarom ik dit deel? Omdat ik van mijn mentor het prachtige advies doorgegeven kreeg dat zij ooit mocht ontvangen: vertel maar gewoon wat je doet! Bij deze.
Comments