Onderzoeken en erkennen dat een baan niet (meer) bij je past. Een vaak pijnlijk en confronterend proces en daarnaast kan het ook ruimte geven en helend zijn. Er komt erkenning voor dat gevoel in je lijf en het malen in je hoofd.
‘het past niet’, ‘het voelt niet goed’, ‘ik kan dit niet meer’.
Naast erkenning heb je vaak behoefte om er woorden voor te vinden die verder gaan dan ‘het voelt niet goed’, ‘ik heb het idee dat het niet zo goed (meer) bij me past’. Concreter kunnen maken wat er dan knelt, wat er van je gevraagd wordt dat je niet te geven hebt, waarvoor je constant energie moet stoken om te doen wat er nodig is. Of dat nou heel secuur werken is, mensen aansturen, je mening geven in een groep, etc. Iedereen kan zich een schop onder zijn kont geven en doen wat er nodig is, maar hoe natuurlijk het aanvoelt om het te doen is heel verschillend. En dat bepaalt ook hoe lang je het volhoudt, hoe natuurlijk het overkomt bij de ander en hoeveel energie het kost.
Ok, ik heb woorden…en dan?
Als je die woorden eenmaal vindt, wordt het ‘echter’ en ‘bespreekbaarder’ is mijn ervaring. Met je partner, met je baas, je familie.
Ik vind dit deel van mijn werk zo moeilijk, omdat ik dan…assertief moet optreden, …een ander moet overtuigen, …alleen besluiten moet nemen, …
Je hebt nu letterlijk een woordenschat die ervoor zorgt dat je erover kunt praten. Daardoor wordt het ook mogelijk om samen te kijken of er oplossingen zijn. Kan jouw baan zo veranderd worden dat de competenties wegvallen die voor jou zo moeilijk zijn, gedrag dat zo ongewoon of onprettig voelt dat het nauwelijks uitvoerbaar is. Of is het misschien toch tijd om een andere baan te zoeken. Werk waar je met plezier heen gaat en geen buikpijn van krijgt.
Wanneer je het eenmaal kunt benoemen voelt het vaak ook urgenter. Je kunt minder goed om dat zeurende gevoel heen dat het tijd is om keuzes te maken. En soms is dat precies wat je nodig hebt om in beweging te komen.
Woorden vinden voor wat je voelt en weet, geeft ruimte voor beweging naar wat je wilt.