Nou, eigenlijk belde ik bijna nooit. Dat durfde ik niet meer. Ik mailde meestal. 's Werelds slechtste optie als je bang bent voor gedoe over een ziekmelding. Of ik deed dit:
Dat was ook een enorm beroerde optie, maar dat nam ik voor lief. Hondsberoerd kwam ik uit mijn werk en kon ik helemaal niks meer. Niks betekenisvol meedoen, puur overleven. Ik was namelijk kostwinnaar met een doorgedraaid verantwoordelijkheidsgevoel en nauwelijks contact met mijn eigen grenzen. De opties 'terugschakelen' en 'doseren' stonden niet in mijn woordenboek.
Niks betekenisvol meedoen, puur overleven.
Sinds ik losgekomen ben van het ritme van de 'gewone werkende wereld' en een gedegen kennismaking met mijn eigen wensen en grenzen ben aangegaan (lees: enorm veel tijd thuis, uitgebreide trauma- en groepstherapie en een hoop denken en voelen), gaat het beter. Inmiddels werk ik een vakgebied dat me past en me energie geeft. Het niet hoeven verantwoorden van mijn rustpauzes die vroeger verzuim heetten, scheelt me enorm veel stress, paniek en dus energie. Een van de grootste veranderingen kwam door onder ogen te zien wat mijn gedrag me opleverde. Wat bracht het me om zo hard te gaan, zoveel niet te voelen, mezelf zo uit te putten, conflicten te vermijden,..?
Ik ben lang op de loop geweest voor mijn verleden. Zelfs met alle opleiding die ik had, herkende ik niet bij mezelf dat ik door ernstige traumatisering niet in staat was om op een gezonde manier in verbinding te staan met mezelf en anderen. Ik liet een deel van mezelf buiten beeld, kon een deel van mezelf en mijn verleden niet ervaren en was er daardoor nooit helemaal. Ik leefde afgesloten en in angst. Ik kon werkelijk niet omgaan met de dingen die me deden denken aan ervaringen uit mijn jeugd.
Eigenaarschap nemen voor wat ík nodig heb!
Voor mij is een essentieel deel van 'betekenisvol meedoen' dat ik geleerd heb in verbinding te blijven met mezelf en de wereld én dat ik eigenaarschap neem voor wat ík nodig heb. Ik zocht jarenlang naar bescherming, steun, advies bij iedereen. Vanuit mezelf betekenisvol meedoen kon ik pas toen ik genoeg had aan mezelf en daardoor een vrije verbinding met de ander kon maken.
En wat heeft dat nou met ziekmelden te maken?
Uiteraard kom ik nog steeds dezelfde situatie tegen: Ik heb iets afgesproken - Dat wil ik nakomen - Ik voel me niet lekker- Wat ga ik doen? Zowel zakelijk als privé. Ik vind het nog steeds belangrijk om betrouwbaar te zijn en ik vind het vervelend om af te zeggen.
Er is iets veranderd, iets toegevoegd aan de overwegingen die in mijn hoofd langskomen. Ik heb mezelf toegevoegd aan dat prioriteitenlijstje én de mate waarin ik mijn eigen patronen ken is enorm toegenomen. Dat eerste is een inkopper natuurlijk, in die tweede zit het echte verschil.
Die zelfkennis zorgt ervoor dat ik het behoorlijk snel merk als ik in mijn oude patronen val door spanning, vermoeidheid of heftige gebeurtenissen. Ik zie mezelf weer doen zoals ik vroeger deed en trap op de rem.
Bovendien plan ik ruimer en in contact met mijn gevoel. Als ik aanvoel dat iets teveel voor me is, niet bij me past of voor fikse spanning gaat zorgen, dan zorg ik daarvoor. Ik maak meer tijd eromheen, doe het niet of niet alleen. Ik zorg ervoor dat de kans zo groot mogelijk is dat ik uit het rood blijf. Gebeurt er dan toch iets waardoor het niet meer (echt) past, dan ga ik opnieuw evalueren. Hoe urgent is het? Kan ik opnieuw afstemmen? Maakt het niet meer uit hoe urgent of belangrijk het is, want het kan gewoon echt niet? Dan zoek ik een zo persoonlijk mogelijk contact. Alles in verbinding met mezelf en de ander.
'jeetje, wat doe je hier? Waarom werk jij vandaag...'
Ik heb gemerkt dat de combinatie 'zelf zorgen voor wat ik nodig heb' en 'open contact met de ander' hen de ruimte geef om bij zichzelf te blijven en mijn voorbeeld te volgen. De mensen met wie ik afspreek voelen zich gehoord en gezien, ze hoeven niet voor mij te zorgen en ontvangen de ruimte om op zichzelf te focussen. Hoe voel ik me hierbij? 'Hoe dringend is het voor mij dat die afspraak doorgaat?'
En dat is een stuk fijner dan met iemand aan tafel te zitten waarvan je denkt: 'jeetje, wat doe je hier? Waarom werk jij vandaag...'
