Gisteren at ik taart. Niet een ervaring die ertoe doet, de reden dat ik taart aan het eten was doet er meer toe. Ik at taart met een jongedame van 24 die haar P had gehaald. In 1x, zonder herkansingen met een 7+ gemiddeld en dat is bijzonder.
'Sommige ervaringen in je leven doen ertoe, sommigen zijn vulling en een deel wil je het liefst schrappen'. Zo keek ik er lange tijd naar en daar had ik het gisteren over. 'Falen, op je bek gaan, klotedingen meemaken, pijn, verdriet, angst, somberheid, je niks waard voelen, je afsluiten van de wereld'. Niet een licht onderwerp, wel een onderwerp waar we het al vaak over gehad hadden de afgelopen paar jaar. 'Keihard onderuitgaan in je studie, niet weten hoe je verder moet, vertraging oplopen, uitstel vragen, balanceren tussen 'ik heb geld nodig' - 'ik heb tijd voor mijn studie nodig' - 'het is een klotebaantje, maar ik heb in ieder geval geld'.
Daar liepen we dan, door een rustig en rustgevend bos, terug te kijken op de afgelopen paar jaar dat we elkaar nu kenden. We hadden een bijzonder begin gehad, zij en ik. Het begon met ik die liefdevol zei 'dat ik haar waardevol vond dat ik hoopte dat er een moment zou komen dat ze zou ervaren dat ze waardevol was' en zij die me toe snauwde dat ik haar niet kende en niet snapte waarom ik dat tegen een vreemde zou zeggen. Het klikte meteen, je hoort het.
Toch was die taart die ik gisteren met haar at bijzonder; het eten van die taart gezellig samen op een terrasje ter ere van onze tijd samen en haar P. Die terrasjes hadden vroeger zo niet gekund. Ze had er in eerste instantie niet met me willen zitten, niet gesnapt waarom ik daar met haar willen zitten en we hadden het zeker niet kunnen hebben over die ervaringen die ertoe doen.
Ze doen er allemaal toe hadden we allebei ontdekt. Als een voorraad puzzelstukjes in je rugzak nemen we alles mee en vinden ze hun plek. De grote zware zwarte stukken lagen ons aan te staren toen we elkaar ontmoeten. Nu waren ze vermengd geraakt met lichtere, kleuriger stukken die veelzijdiger en heler maakten. De mogelijkheden om contact te maken, in verbinding te blijven als het pijn deed en te durven delen. Ze waren zo enorm veel groter geworden. Bij ons allebei.
Die eerste keer. Die heftige eerste ontmoeting, dat was op mijn eerste dag van groepstherapie. Mijn hart ging uit naar dit ontzettend ongelukkig uitziende, in zichzelf opgesloten meisje dat twintig jaar jonger was dan ik. Ik richtte me graag op haar, want die focus op mezelf daar hield ik niet zo van. Dan kwamen al die ervaringen die ik liever alleen vanuit mijn hoofd besprak, naar boven. Ik zorg wel, ik analyseer wel, ik ga hier wel als professional zitten. In de maanden die volgden leerde ik daar veel over. Vooral over hoe dat niet te doen en waarom ik dat deed. Ik vind mezelf een stuk leuker nu. Dat vind zij ook.
En zo kwam het dat iemand die mijn donkerste, meest ongemakkelijke startmomenten in volle glorie had meegemaakt, nu met mij taart zat te eten om een mooi coachtraject af te sluiten.
De afgelopen anderhalf jaar mocht ik als professional met haar samenwerken. Ze had me gevraagd haar coach te zijn om te ontdekken 'hoe en wat met dat klotebaantje'. Uiteindelijk hadden we het over zoveel meer. Ze bouwde weer vertrouwen op om te gaan studeren nadat een eerder eerste studiejaar in 'falen' was geëindigd; verzamelde tools om contact te maken, hulp te vragen en aanvaarden. We bouwden samen aan het verkennen van het zwart en het toevoegen van kleur; met humor, schrijven en tekenen. En zo mocht alles zijn plek vinden: 'die ervaringen die er niet zo toe deden', 'die ervaringen van falen, vastlopen, op je bek gaan', 'de krachten die we allebei in ons hadden'. Door die van mij snapte ik die van haar, doordat we samen in die groepstherapie hadden gezeten, konden we ook meenemen hoe het daar gegaan was. Door haar eerdere studiejaar had ze nu een bak aan achtergrondkennis die zo fijn was in dit nieuwe studiejaar. Alle stukjes hielpen.
En nu, nu was ze klaar om zelf verder te lopen. Weer een stukje 'alleen'. Zelfgekozen alleen dit keer. En met de wetenschap, het vertrouwen en de tools dat ze de verbinding met mij of met anderen kan aanhalen als ze daar zin in heeft, het nodig heeft of gewoon even wil laten weten dat het (niet) goed gaat.
En ik? Ik ben zo ontzettend trots! Op haar, op mezelf. Wat zijn we de afgelopen paar jaar allebei enorm veel gegroeid en sterker in onszelf geworden. Dit konden we niet toen we elkaar ontmoeten.