Betekenisvol meedoen met een beperking vind ik een fikse uitdaging. Ik heb behoefte aan uitdaging op mijn eigen werk- en denkniveau, wil graag het gevoel hebben dat ik een zinvolle bijdrage lever en wil werk doen waar ik blij van wordt. Oh, en al die dingen zijn ook nog extra belangrijk, omdat ik beperkte ruimte heb om dingen van mezelf te vragen die teveel zijn. Nog een puntje: zelf geld verdienen doet ook wat met mijn gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen. Dus ja, het liefst betaald.
Mijn oplossing was een eigen bedrijf starten als loopbaancoach en jongerencoach, het geven van trainingen en adviseren vanuit ervaringsdeskundigheid. Bezigheden waarin ik aan al die voorwaarden kon voldoen. En dat werkt!
Ik zit niet meer in de stress als ik tussen mijn bezigheden door lig te slapen of een afspraak moet verzetten, word bizar gelukkig als ik gewerkt heb, merk na elk contact weer hoe zinvol het is wat ik doe en ik krijg nog betaald ook. Geweldig!
Soms denk ik 'laat maar, ik stop ermee'
En toch overweeg ik soms om met alles te stoppen en gewoon mijn arbeidsongeschikte zelf in mijn tuin te parkeren en mijn leven te vullen met plantjes, beestjes, wandelen en lezen. Soms is dat omdat mijn oude coping van niet voelen, terugtrekken en naar de nare stemmetjes in mijn hoofd luisteren, zorgt voor een opleving van depressie en angst. En daar kan ik mee omgaan. Het is het gevolg van de dingen die er geweest zijn in mijn leven dat ik psychisch kwetsbaar ben, zoals anderen suikerziekte hebben of reuma. Het is frustrerend en je zo voelen is vreselijk, maar ik heb er mijn weg in gevonden en me omringd met mensen die ik om steun durf te vragen als ik die nodig heb.
Een onderdeel dat betekenisvol meedoen voor mij (en veel arbeidsbeperkten met mij), op een veel frustrerender manier ingewikkeld maakt, is het ondersteunende financiële systeem in ons land. Ik vond het heel herkenbaar om laatst in de krant te lezen dat veel mensen met een arbeidsongeschiktheidsuitkering het zo complex vinden om te werken. Het zorgt namelijk voor een eindeloze onduidelijkheid op financieel gebied en onzekerheid van inkomen. Paniekerig, machteloos en regieloos voel ik me regelmatig als het op mijn financiële situatie aankomt.
Genieten van wat ik verdien is er niet bij
In mijn geval is het een repeterende cyclus van een stabiel WIA-inkomen waarop mijn winst verrekend wordt als de belastingdienst in juli het jaar erna, de cijfers heeft doorgegeven. Wat ik verdien in mijn bedrijf staat dan ook altijd in een reservepotje waar ik nauwelijks aan durf te komen. Er komt ten slotte altijd nog een nog onbekend bedrag dat ik moet terugbetalen. En dan zijn er nog Toeslagen die uiteindelijk wel of niet terecht zijn verstrekt. Het gevoel te kunnen genieten van het geld dat ik verdien, is er dan ook niet. Het is eerder de ijzeren discipline van apart zetten en hopen dat er niks onverwachts gebeurt.
Ik noemde de WIA een stabiel inkomen. Het voelt echter alles behalve stabiel en zeker. Duidelijk uitleggen wat de gevolgen zijn van ernstig en complex jeugdtrauma voor je arbeidsgeschiktheid; dat je wel geld kunt verdienen als je je maar aan al die voorwaarden houdt waaronder je kunt functioneren,.. Het is een fikse klus die me, een paar jaar geleden in bezwaar, eindelijk gelukt is. Ik hoop dat ik niet herkeurd wordt, want de stress die dat oproept zorgt voor extreme stress en angst. Hoe zorg ik ervoor dat ik nog een keer goed begrepen wordt...?
Arbeidsongeschikten willen vaak wel werken, maar durven niet
Ik heb lang getwijfeld of ik het hierover wilde hebben. Het klinkt namelijk onmiddellijk als zeuren over een specifieke organisatie en daar gaat het me niet om. Ik ben heel blij met het inkomen dat ik ontvang, aangezien dat het mogelijk maakt dat ik mijn geweldige vak kan uitoefenen binnen mijn mogelijkheden. De reden dat ik het toch doe is omdat de manier waarop arbeidsongeschiktheidsuitkeringen nu geregeld zijn, zorgt voor eindeloos veel minder 'betekenisvol meedoen' door een grote groep mensen. We durven niet. We kunnen de hoeveelheid onduidelijkheid, stress en financiële onzekerheid niet opvangen als het ergens in het systeem misgaat.
