Lief zijn voor jezelf. Wat is het eigenlijk en wanneer ben je dat? Als je het jezelf gunt om lekker op de bank te liggen met een leuke film, nadat je een drukke dag hebt gehad? Als je mooie schoenen koopt, gewoon omdat je er blij van wordt? Als je de deur achter je dicht trekt om lekker met een vriendin thee te drinken, omdat je echt even een volwassen gesprek wilt voeren?
Op deze voorbeelden kan ik zonder enige moeite ‘ja’ zeggen, maar soms vind ik het ingewikkelder. Ben ik ook lief voor mezelf als ik iets doe dat ik enorm eng vind? Is de hele ‘love yourself’ focus overdreven en moeten we gewoon gaan doen wat er moet gebeuren? Is een beetje streng zijn voor jezelf ook een teken van lief zijn voor jezelf? Of wordt dat bepaald door hoe ik naar mezelf kijk als het niet lukt, als ik het toch nog niet durf.
Mijn conclusie tot nu is dat ik een balans moet vinden tussen ongegeneerd toegeven en streng zijn voor mezelf. Maar wanneer is het dan tijd voor het een en wanneer voor het ander? Iets doen waarvan ik eigenlijk denk ‘help, dat vind ik heel eng’ geeft ruimte voor groei en dat vind ik geweldig, maar liefdevol naar mezelf kijken op zo’n moment…
En daar zit het hem volgens mij, die liefde voor jezelf. Ook als het even niet lukt of het niet gaat zoals je zou willen.
Als ik naar mijn dochter kijk vind ik dat heel logisch. Bij haar is het allemaal onderdeel van dat grote groeiproces tot een volwassen mens en troost ik haar met liefde bij tegenslag. Rolt het zo van mijn tong dat het belangrijk is dat ze het probeert en dat je nou eenmaal niets leert zonder oefening. Waarom is het dan zo lastig om ook zo liefdevol naar mezelf te kijken?
Groei en ontwikkeling vind ik geweldig. Ik snap dat je dingen niet in 1x kunt en dat je soms dingen moet proberen. Dat je moet aanvaarden dat je misschien op je bek gaat. En toch roept een van die stemmetjes in mijn hoofd:
Kan je dat nou nog niet? Je bent al bijna veertig!
En jij…
Durf jij jezelf te dwingen eerlijk in die spiegel te kijken en te zeggen dat het tijd is om die stap te nemen?
Die hele enge, die je al zo lang uitstelt maar eigenlijk wel weet dat het de volgende stap is. Durf je erop te vertrouwen dat je het aankunt als het niet lukt en kun jij jezelf liefdevol opvangen als je dat nodig hebt?