Op de momenten dat je opnieuw in een situatie komt waarin je eerder vastliep, kun je merken hoeveel je gegroeid bent.
Dat wist ik al en dat had zich ook al vaker bewezen, maar nu kwam een situatie langs die ik had gehoopt nooit meer mee te maken. Ik werd bedreigd, fysiek en verbaal bedreigd door een man op een verlaten plek. En ik bleef staan. Ik bleef terugpraten. Ik bleef in verbinding met mezelf, met de situatie en probeerde contact te maken met degene die mij bedreigde.
Dat laatste lukte niet, maar de eerste twee wel en daar ben ik enorm trots op. Mensen die mijn blogs volgen of mij persoonlijk kennen, weten dat ik eerder bedreigd ben en toen volledig bevroor, dissocieerde en me de woede van diegene volledig kon voorstellen en goedpraatte. Ik knalde keihard mijn overlevingsreacties van mijn cPTSS in. Deze keer niet.
Ik liet mijn hond uit aan de rand van het bos naast het dorp. Je gaat daar het wildrooster over en loopt langs het maisveld, net aan de ‘wilde’ kant van het hek. Officieel mogen honden daar dan ook niet los en ik had van de boswachter begrepen dat het gedoogd werd als je dan maar direct weer afsloeg om het veld heen en het wildgebied weer uit. Zo ook deze avond.
Ik houd mijn ogen altijd goed open voor het geval ik wel wild zie lopen of een aangelijnde hond. Mijn hond mag dan een ontzettend undersized Jack Russeltje zijn; een aangelijnde hond, daar gaat ze vanuit haar angst opaf en dan gaat ze daar zo heel irritant blaffend omheen lopen dansen. Als de hond dan reageert schrikt ze zich ongans en hapt naar hem. Dat weet ik, dat vind ik ontzettend vervelend voor mezelf en de eigenaar van de andere hond. Dus, ogen open.
Ik zie niemand, sla af en hoor opeens mijn hond blaffen. Ik zie een aangelijnde hond en spoed me erheen, al uitleggend dat ze blaft uit angst en ik haar ga aanlijnen. Deze mensen reageerden anders dan de meesten. Terwijl ik bijna bij Bente ben om haar aan te lijnen, haalt hij opeens vol met zijn voet uit tegen de onderkaak van mijn hond die een paar meter door de lucht vliegt…
Ik bedreig jou niet, ik bedreig je hond!
Ik lijn haar aan, kom overeind en spreek meneer aan over zijn actie. Dit ging me te ver. Hem blijkbaar ook, want hij komt met grote passen boos op me afgebeend en bijt me toe dat mijn hond hier niet los mag lopen en dat hij hem volgende keer doodmaakt. ‘Ik schop hem kapot als hij hier nog een keer losloopt’. Meneer loopt bij me vandaan en ik zeg ‘meneer, dit is bedreiging’. Meneer komt nog twee keer op mij af tot hij neus aan neus met me staat, nog steeds luid verkondigend dat hij mijn hond doodschopt als hij hem nog eens los ziet lopen. Ik erken dat mijn hond niet los had mogen lopen en blijf bij mijn punt dat dit bedreiging is, waarop meneer mij toebijt dat hij mij niet bedreigt maar mijn hond… Toen heb ik mijn mond gehouden aangezien deze meneer duidelijk geen idee had.
Op trillende benen ben ik weggelopen, heb mijn hond gecheckt en ben zo snel mogelijk naar huis gegaan. Ik was geschrokken, verontwaardigd en trots. Thuis heb ik mijn man meegenomen buiten gehoorsafstand van onze dochter om mijn verhaal te doen, een knuffel te krijgen en mijn trillingen eruit te wapperen.
Wat een enorm verschil met mijn reactie toen. Alhoewel ik echt zonder deze ervaring had gekund, neem ik dit evaluatiemoment ter harte. Zo reageer ik dus blijkbaar tegenwoordig als iemand met zoveel dreiging op een verlaten plek op mij af komt stampen. Wow!