Hollen & stilstaan
Starten & stoppen
Zoveel mogelijk nog afkrijgen voordat je omvalt / uitgeput bent / het licht uitgaat
Allerlei uitdrukkingen die te maken hebben met tempo, met uitersten, met kiezen vanuit gewoonte in plaats vanuit behoefte in het hier en nu. Ik zat zelf jaren in een dergelijk patroon en heb sindsdien al veel mensen gezien en gesproken die iets vergelijkbaars deden in hun leven.
Niet omdat het zo lekker voelt of omdat je het zo’n goed idee vindt als je er echt over na zou denken. Je denkt er niet meer over na. Je bent er langzaam ingegleden. Steeds een stapje verder het moeras van teveel, te snel, teveel tegelijk totdat je al jonglerend door je leven rent. Als je eenmaal stilstaat begin je je af te vragen wat je bezielde. En hoe je het in vredesnaam zo lang hebt volgehouden zonder neer te storten.
Daar zit nog zo’n verdraaiing in je eigen gedachten. Naast de eerste die te maken heeft met het gevoel dat je gewoon nog even vol moet houden; dit moet nog even af; nog even tot deze vakantie; totdat die collega weer beter is; tot de kinderen wat groter zijn; …
Een andere is dat je denkt dat je nog niet neergestort bent. Eigenlijk sta je al tijden regelmatig met je voeten in het drijfzand en schreeuw je (letterlijk of figuurlijk) wanhopig tegen partner, kinderen en collega’s. ‘Waarom doe je toch zo moeilijk?’ ’Kan je nou nooit eens even gewoon meewerken?’ ‘Laat me dit nou gewoon even afmaken!’ Dan zou je eindelijk eens wat af kunnen krijgen, dat gevoel van overzicht en voldoening weer voelen, je weer ‘in control’ en ‘on top of things’ voelen.
Helaas…het ligt niet aan je collega’s, niet aan je partner, niet aan je kinderen, moeder, buurvrouw, vriendin,… die teveel van jou vragen of op het verkeerde moment aan je mouw trekken. Jij bent het… Eigenlijk staat het waarschuwingslampje al tijden te knipperen en dacht je dit ritje nog wel even te kunnen maken voordat de motor ermee stopt. Werkt het altijd zo? Nee, maar vaak wel.
Ik vroeg een klant laatst tijdens een wandelsessie: ‘hoeveel te hard ging je eigenlijk?’ Als antwoord rende ze voor me uit over het pad door de uiterwaarden, al klapwiekend en jonglerend met haar armen. ‘En hoe lang deed je dat al?’ ‘Ik denk al twee jaar zei ze, ‘hoe hield ik het vol…?’
Burn-out en andere vormen van overbelasting komen vaak voor bij mensen die heel veel kracht bezitten. Mensen die lang in staat zijn om lang zware lasten te dragen en nog steeds vooruit te komen. Mensen die gewend zijn geraakt een stukje van zichzelf opzij te zetten. Die patronen doorbreken is nodig om bij jezelf terug te komen.
De kracht die je ingezet hebt om zo lang door te rennen raak je gelukkig niet kwijt als je stil komt te staan. Die blijft en die kun je leren te gebruiken. Door mét jezelf te gaan werken, je hele zelf, en niet alleen dat stukje dat jou zo opjaagde terwijl je de rest onder tafel schoof.
Mijn advies: doe dat anders dan hoe je hier gekomen bent: wel zelf, maar niet alleen.