Angst, boosheid, verdriet, pijn… die ‘negatieve’ gevoelens die ik en velen van ons enorm naar vinden. Zo naar dat we er liever niet aan denken en er met een grote boog omheen lopen. Je ontkent het misschien zelfs als je boos, verdrietig of bang bent of je herkent het niet meer.
Kennismaken met mijn demonen vond ik vreselijk, maar heeft me ook enorm veel opgeleverd. Inzicht in mezelf, rust omdat ik niet aan het wegrennen ben en energie, omdat gevoelens wegdrukken echt absurd veel energie kost. Maar in verbinding blijven met je gevoel gaat niet vanzelf.
Als ik eerlijk ben zou ik nog steeds het liefst voor die hele grote boog kiezen bij de dingen die echt pijn doen, me bang maken, verdriet doen of me in contact brengen met rauwe boosheid. Het contact aangaan met die gevoelens heeft me ook doen inzien dat de weg er recht doorheen een enorme kracht in me wakker maakt. Het brengt me in contact met dat het sterkste tegengif dat er in mijn ogen is: ‘het gevoel dat je het aankunt’. En toch die boog…
In mijn gevecht met mijn demonen zit een patroon. Elke keer deins ik weer een stukje terug, sus ik mezelf in een sluimering dat het echt allemaal wel even kan wachten, ik hard genoeg gewerkt heb, pauze heb verdiend,…..heel veel goede smoezen om het weer te laten liggen dat gevecht. En dan gebeurt er weer iets waardoor ik het gevecht aanga en me weer realiseer hoeveel energie al die vermijdende smoezen me gekost hebben en hoe ‘fijn’ het is om het aan te gaan. Dan pas krijg ik die pay-off, die oerkracht en die rust van het aankunnen. Het vertrouwen in mezelf dat ik niks kan voelen dat ik niet aankan, dat al die onwaarschijnlijk moeilijke dingen uit mijn leven al gebeurd zijn en geen macht meer hebben. Er zijn alleen nog gevoelens en herinneringen die hun plek nog zoeken.
Dus dan ga ik weer op pad en omarm ik al die moeilijke gevoelens weer als een logisch en onlosmakelijk deel van mezelf. Tot ik weer terugdeins en weer even in die boog beland. Er weer uitklim en weer even afdwaal. Net zolang tot…tja, waarschijnlijk tot het einde. En dat is oké.
Misschien herken je dit. Bij jezelf, je partner, vriend of vriendin. Maar wat kun je dan doen?
Praten! Echt contact maken, echte vragen stellen of je echte verhaal vertellen. En niet aan zomaar de eerste de beste of zodra je diegene spreekt. Maar met aandacht. Kies de persoon of het moment bewust uit en maak de slagingskans zo groot mogelijk. Vraag of vertel waar je behoefte aan hebt. Dat is geen valsspelen, maar de kans op succes en een fijne ervaring vergroten. Doe het! Voor jezelf en de ander, want mensen zitten wel op jou te wachten. Probeer het maar.
Comments