Afgelopen week sprak ik iemand die kennis met mij wilde maken omdat ze vanuit een professionele invalshoek nieuwsgierig was naar wat ik deed. Het mooiste van het gesprek vond ik het persoonlijke deel. Ze werd geraakt door wat ik vertelde over de jongeren die ik begeleid en wilde weten waar ik woonde. Ze dacht aan haar zoon die wel wat hulp kon gebruiken in… ja in het leven eigenlijk. Hoe doe je dat, wie ben ik, wat moet ik met die opleiding,…
Ik vind het elke keer weer zo’n diep compliment als een andere mama tegen mij zegt: ‘zou jij mijn kind willen begeleiden? Ik merk dat het nodig is dat iemand anders meekijkt, want wat ik zeg komt niet helemaal aan’. Vertrouwen krijgen en de liefde voor een kind zien: geweldig!
Een andere mama zat huilend aan de telefoon: ‘had ik niet eerder hulp moeten zoeken, had ik dit niet eerder moeten zien. Hij stond er niet voor open en nu hopelijk wel’. Mijn woorden waren simpel en brachten rust: ‘dan kon het dus niet eerder, goed dat je nu belt. Ik ga kijken of ik met hem kan werken’.
Dus lieve mama’s: volg je gevoel, zorg voor je kind én respecteer het tempo en de grenzen van jouw kind. Het is ten slotte hun leven!’