Ken je dat? Zo’n geïrriteerd gevoel in je hoofd waarbij je het liefst tegen iedereen om je heen zou willen brullen: laat me nou even werken, nadenken, dit afmaken,…!
Bij mij is het dan net of ik jeuk heb aan de binnenkant van mijn schedel. Vreselijk!
Inmiddels heb ik geleerd dat die jeuk er niet zit omdat iedereen om me heen zijn mond niet houdt, zijn eigen leven leid en aan het kletsen is. Dat deden ze daarvoor ook…
Nee, ik ben het zelf! Ik was zo druk aan het werk, iets aan het bedenken, doen, etc. dat ik niet door had dat het tijd was voor pauze. Mijn hersens zijn toe aan rust of eten en willen niet langer genegeerd worden. En dan gaat het dus opeens niet meer. Zo…boem…klaar…nu graag!
Het heeft een tijdje geduurd voordat ik die enorme irritatie naar de wereld om mij heen kon duiden als iets waar ik zelf mee moest. Maar sinds ik dat door heb, gaat er een zucht van verlichting door mij en mijn omgeving.
Geen mama of vrouw die irrationeel boos brult of iedereen zijn mond wil houden, maar een overprikkeld tiepje dat zegt dat ze net te lang is doorgegaan en even 10 minuten op de wc gaat zitten/op bed gaat liggen. Zelfkennis: een groot goed! Leuk voor jou en de mensen om je heen.
Ik hoor graag of jij ook wel eens zo rond brult en wat je dan doet om er weer vanaf te komen, want het is zo fijn om niet alleen te zijn!