Een van de diepste menselijke verlangens is om gekend te worden voor wie je bent in de breedste zin van het woord. Herkenning en erkenning voor jou als mens met alles wat je wel en niet bent, alles dat er wel én niet geweest is in je leven en alle behoeftes die je wel én niet uitspreekt. Echt gezien en gehoord worden en daarin erkenning ervaren van de ander en/of van jezelf.
Deze gekendheid is vaak iets waarin we tekort ervaren. Je voelt je niet écht gezien of gehoord door je partner. Je voelt geen erkenning van je baas voor wat je doet. Je collega’s herkennen niet wat je eigenlijk wilt zeggen of nodig hebt. Je puber merkt niet eens wat je voor hem/haar doet. En jij…?
Erken jij waar je behoefte aan hebt, besef jij je welke delen van je leven of je werk echt passen bij wie jij bent, herken je wanneer je je niet gezien voelt, kun je echt oké zijn met hoe je leven is geweest en tot wie jou dat gevormd heeft?
Tekort ervaren en benoemen terwijl je in verbinding blijft met de ander of jezelf, is waanzinnig moeilijk.
Tekort ervaren en benoemen terwijl je in verbinding blijft met de ander of jezelf, is waanzinnig moeilijk. Er zijn weinig mensen die dit ‘gewoon zomaar’ goed kunnen. In het gunstigste geval heb je hier als kind de basis voor geleerd doordat je ouders ruimte hadden voor wat je nodig had als kind, hebben ze je geleerd om te herkennen, benoemen en omgaan met je eigen gevoel en behoefte. Ook dan vraagt het ruimte om hiermee te oefenen als volwassene. Echt oefenen en dus niet ‘het moet meteen goed’.
Was er in je jeugd weinig ruimte voor voelen, leren herkennen en omgaan met emoties, praten over hoe het met je gaat of wat je nodig hebt, etc. dan heb je het als volwassene vaak lastiger op dit gebied. Het voelt dan vreemd, onveilig, verkeerd of onprettig om je uit te spreken over gevoel of behoefte. Ook is de verbinding binnen jezelf vaak beïnvloed, waardoor je minder goed door hebt hoe je je voelt en wat je nodig hebt. Bovendien is het lastiger om hiervoor zelf de verantwoordelijkheid te nemen. Je ervaart dan vaker onbewust tekort en merkt dat in ontevredenheid, irritatie of boosheid naar de ander.
Tekort ervaren doet namelijk pijn of verdriet, maakt boos of teleurgesteld, ... en voelt kwetsbaar.
Tekort ervaren doet namelijk pijn of verdriet, maakt boos of teleurgesteld, ... en voelt kwetsbaar. Je hebt iets nodig van die ander of jezelf, liefst zonder een veroordeling dat je dat nodig hebt of afwijzing van wat je vraagt. Dat zijn nogal wat spannende dingen. Zeker als je je nog niet echt zeker voelt over of het wel mag, dat wat jij nodig hebt. Of je dat wel mag vragen aan die ander; is het niet onredelijk of teveel en dat betekent dat het eigenlijk begint bij jezelf: ‘wat vind je er eigenlijk zelf van?’
Bij velen van ons gebeurt er daar iets, daar bij die eigen overtuiging en erkenning. ‘Ben ik wel goed genoeg?’, ‘ik moet dit alleen kunnen’, ‘anderen kunnen dit wel’, ‘ik moet me er gewoon even toe zetten’, ‘ik geef ook altijd te snel op’, ‘ik ben veel te gevoelig’, …
Onderaan de streep komt het er op neer dat er iets knaagt in jezelf. Iets waarover je hoofd blijft malen; je bevestiging blijft vragen aan je omgeving; iets wat je steeds weer in contact brengt met een (meestal oud) gevoel of overtuiging.
Het vertrouwen en de erkenning van jezelf zodat jij kunt zorgen voor wie je echt bent en voor wat je nodig hebt. Daar begint het. Als je daarin groeit, zul je ervaren dat die overtuigingen over jezelf minder worden; de vraag aan de ander eerder logisch dan raar voelt; je keuzes maakt en mensen kiest die passen bij de weg die jij wilt gaan.
Maar hoe verander je dit?
Deze ring heb ik mijzelf cadeau gedaan om me er steeds weer aan te herinneren dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Ergens vind ik dat dit niet nodig zou moeten hebben en toch heb ik hem gekocht. Als mijn oude patronen weer aan me trekken, dan is de reminder dichtbij om dat weer los te laten.
Stap 1
De eerste stap die je hierin kunt nemen is dagelijks een paar minuten bewust stil te staan bij jezelf. Liefst door het ergens op te schrijven (een mobieltje is ook prima, als je het maar terug kunt lezen) of er een simpele tekening van te maken.
Hoe voel ik me nu? Ben ik blij, boos, bang, verdrietig?
Wat heb ik nu/vandaag nodig? Actie of juist een stapje terug? Verbinding met een ander of juist even tijd alleen? Tijd binnen of juist buiten? Warmte of juist verfrissing?
Hoe makkelijk of hoe moeilijk is het om hierop een antwoord te voelen zonder te redeneren?
En dan?
Contact maken met je gevoel en behoefte, zorg dragen voor jezelf, de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Voor de meesten van ons is dat niet makkelijk en blijft het aandacht vragen.
Ik vond en vind het regelmatig een uitdaging om daar steeds weer naar terug te keren. Ik raak dan verstrikt in te hard gaan of juist stilvallen, naar een ander kijken in plaats van naar mezelf en met te veel dingen tegelijk bezig zijn. Ik ga er vanuit dat dit altijd wel zo blijven, want wij mensen zijn het meest vatbaar voor onze oude patronen als we moe of gestrest zijn. En die momenten zullen er altijd blijven.
Herkenbaar? Behoefte aan contact? Ik spreek je graag
Ook zoiets dat 'tegengif' kan zijn voor de overtuigingen in je hoofd